265 słów wynikłych z braku snu.

Nie radzę tego czytać. Nie wiem, skąd mi się wzięło w głowie.

Zastanawiacie się czasem po jaką cholerę nam w życiu plany? Człowiek wyznacza sobie daleki, często nieosiągalny cel, żeby co? Udowodnić coś samemu sobie? Zwiększyć własne możliwości? Pieprzenie. Wyznaczamy sobie coś, czego nie jesteśmy w stanie osiągnąć – taka prawda. Brutalna? A kto powiedział, że będzie miło i przyjemnie? A nawet jeśli wyznaczamy sobie cel, który jesteśmy w stanie osiągnąć, to i tak nam nie wyjdzie. Bo wokół nas jest jeszcze miliard innych ludzi, którzy chcieliby właśnie podobny cel osiągnąć i zrobią wszystko, żeby tobie jednemu się nie udało. Nie ma oryginalności, wszyscy chcą tego samego. Miłości, pieniędzy, spokoju, zdrowia… A jeśli już o zdrowiu mowa – to jak nie powstrzymają Cię ludzie, powstrzyma Cię choroba. No i tak skończysz w piachu. Bo wszyscy umierają. Wszyscy zostaliśmy stworzeni dla jednego skutku. Przyczyna? A bo ja wiem? Ewolucja? Błąd Boga? Fanaberie marnego pisarza? Skutek – śmierć. Z własnej woli albo z woli przeznaczenia. Wolność? W tym przypadku wolność polega na wybraniu sposobu, w jaki odejdziemy na łono Abrahama, do nieba, piekła czy nirwany. Albo zrobimy to tak jak chcemy, albo już w ogóle stracimy na oryginalności i damy się zabić starości, chorobie czy nietrzeźwemu kierowcy na dziurawej drodze. A i tak skończymy w piachu. No, chyba że najpierw nas spopielą. Ewentualnie mogą rozsypać nasze prochy w jakimś ważnym dla nas miejscu, ale tego się w sumie nie robi, „bo są mniejsze szanse na osiągnięcie zbawienia”. Kolejne fanaberie. Pogrzeby są dla żywych, a nie dla zmarłych, to dlatego wymyślają wciąż nowe ograniczenia, wciąż nowe sposoby na uprzykrzanie życia rodzinom, wykosztowującym się na pomniki, stypy i inne idiotyzmy. Bo tak trzeba. Pieprzenie.