Burza

A niebo jak wzburzo­ne morze
cho­wa zachodzące słońce w chmur­nym grobie
Z nieśmiałością ciem­nieje, by za chwilę
z szałem gniewu burz po­kazać siłę.

Piorun grzmo­ci w drzewo
Deszcz łez gniew­nych w twarz zacina
wichu­ra przeok­rutny ta­niec języków swój zaczy­na.

Łamie głowy, zgi­na dłonie
W myśli wpycha sny szalone
I tu - nag­le - cisza, gwiaz­dy tylko
szep­czą błys­ki, chmu­ry nikną.